Sol değişiyor.

Sol başkalaşıyor.

Sol farklılaşıyor.

Ama başkalaşırken,farklılaşırken ve değişirken mizacının bir yanını hiç terk etmiyor : Ülkücü düşmanlığı !

Sol Kürtçü oluyor,dindar oluyor,ulusalcı oluyor,liberal oluyor,ermenici oluyor ama bir yanını hep koruyor : Ülkücü düşmanlığı !

Sol reklamcı oluyor,kapitalist oluyor,TÜSİAD'çı oluyor,AKP'li oluyor,hacı oluyor ama bir şeyden vazgeçmiyor : Ülkücü düşmanlığı !

Düşmanından beslenen siyasi hareketler özgür olabilirler mi? Özgürlük bütün komplekslerden sıyrılma hali değildir de nedir?Hem solun ülkücü düşmanlığını bu kadar abartarak hayatının vazgeçilmezi yapması makul mudur?

Mesela Turizm Bakanı Sayın Ertuğrul Günay neden " vicdan azabı" çeker ? Cunta döneminin rezil bir uygulaması olan ve suça göre değil suçluya göre yargılama sistemiyle muhakeme edilen ülkücülerin yıllar sonra tahliyesinden bir bakan neden rahatsız olabilir?Eski solcu olması bu rahatsızlığın sebebi olabilir mi?

" Türkiye'nin hukuk devleti olması yolunda mücadele ediyoruz " diyenler hukukun iğdiş edildiği,fikre göre cezaya dönüştürüldüğü bir uygulamayı nasıl içlerine sindirebilirler?Ülkücülere her türlü uygulama mübahtır,anlayışı hukukla bağdaşır mı?

Bir ideolojik hareket kan davası şeklinde ele alınabilir mi?Vandetta yani intikam yasası ilkel toplumların yasasıdır ama görünen o dur ki,sol hala vandetta kafasındadır.Ve intikamı ülkücülerin hatırasından,geçmişinden,helal mecudiyetinden almak istemektedir.

Solun propaganda kabiliyeti evrenseldir.

Ülkücülerin propaganda tekniği ise gelenekseldir.

Solun enternasyonalist birikimi taktik-strateji alanda ülkücüleri zalim göstermeyi başarmıştır.Ülkücülerin destansı bir dünya özlemi, kahramanlık tutkusu,güçlü görünme isteği bu enternasyonalist propaganda karşısında ucu çivili sopa,camoka bıyık,zalim deli dumrul telakkisinin kamuoyunda filizlemesine seyirci kalınmasına vesile olmuştur.

İmaj aslında hatıradır.

Ülkücüye yönelik kara propaganda olumsuz bir hatıra oluşmasını hedeflemiştir.

Ülkücüler hem fiziki olarak solun hedefi olmuş böylece delikanlılık,yardımlaşma,adalet duygusunun hayata yansıması konusundaki farklı iletişim modellerini vizyona çıkarma konusunda başarılı olamamışlardır.Çünkü imaj saldırısına uğramışlardır.

Çünkü evrensel eylem yasaları,kodifiye edilmiş militarizm kitapları,Che Guevera,Marigguela gibi öncü militanları olmamıştır.

Ülkücülerin kurtarılmış mahallesi yoktur,boykotlar ve koridor-sınıf terörü ile öğrenim görülemez hale gelen okulları yoktur.Ülkücülerin " el fetih gerilla kampları " da yoktur.

O kamplarda aldıkları eğitimle Türkiye'de devrim hesapları yapanlar bugün televizyon ve gazete köşelerinde açılım planları ile meşguller.Değiştiler ama ülkücü adını duyduklarında tekrar celalleniyor,yine kızıl çekirdeklerine dönüyorlar.

Ülkücüleri halkın gözünde zalim,kaba,kan dökücü,kavgacı göstermek için elden geleni yapanlar da aynı güruhtur.Bu sebeple ülkücü imajı ,ülkücülükten çok başka şeydir.

Hasan Cemal," kimse kızmasın kendimi yazdım " isimli otobiyografik eserinde bu imajın oluşturulması noktasında ilginç bir hikaye anlatır.

Rus ruleti oynarken kazayla arkadaşı tarafından vurulan Mustafa Kuseyri'nin nasıl alel acele devrim şehidi ilan edildiğini,ertesi gün faşizmi telin mitingi yaparak ülkücülerin suçlu ilan edildiğini; gerçeklerin yıllar yılı nasıl gizlendiğini açık yüreklilikle anlatır.Mustafa Kuseyri'yi kaza ile öldüren arkadaşının kanlı parmak izlerini silenler arasında Cengiz Çandar'ın olduğunu da belirten Hasan Cemal, olayın üstünün mitinglerle,yürüyüşlerle kapatıldığını anlatsa da görünen bir gerçek vardır: Ülkücülere yönelik hatıra cellatlığı !

Böylece Ülkücüler, bir propaganda mermisi daha yemişlerdir.

Bu gerçeği görmek istemeyenler ise " vicdan azabı duymaya " devam etmektedirler.